บท 1

ลูกน้องติดตามบอสมาหลายปี ตั้งแต่สมัยที่ลูกน้องยังเป็นเด็กหนุ่มไม่รู้เดียงสา ก็ถือดาบออกไปเผชิญโลกอย่างบ้าบิ่นตามท้องถนน

ตัวเขาถูกบอสเก็บมาจากกองขยะ ตอนนั้นลูกน้องถูกคนฟันจนดูเหมือนหมาตายไปแล้ว

ตำแหน่งของบอสนั้นสืบทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ พ่อของบอสก็เป็นหัวหน้าแก๊งxx มาก่อน

ตอนที่บอสขึ้นครองตำแหน่ง มีการนองเลือดกันอย่างหนัก

หลังจากที่ลูกน้องถูกบอสเก็บมาตามอำเภอใจและรักษาบาดแผลจนหาย เขาก็กลายเป็นหมาดุที่อยู่ข้างกายบอสตลอด

ลูกน้องอยู่เคียงข้างบอสในการช่วงชิงอำนาจ บาดแผลครึ่งหนึ่งบนตัวเขาล้วนได้รับมาเพื่อบอส

บอสเป็นหัวหน้าที่ดูหรูหราประณีต ดูภายนอกแล้วไม่มีใครคิดว่าเขาอยู่ในวงการมืดเลย

เพราะเขาพิถีพิถันมาก มีรสนิยม มีความรู้ และยังเป็นคนรักความสะอาด

หญิงคนแรกของลูกน้องเป็นโสเภณี เมื่อเขาตื่นเต้นพาเธอไปให้บอสดู

บอสนั่งสง่าอยู่บนโซฟาหนัง มือที่สวมแหวนอัญมณีล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า แล้วเอามาปิดจมูกเบาๆ

ลูกน้องติดตามบอสมาหลายปี แน่นอนว่าเขาเข้าใจความหมายนี้ดี

บอสรังเกียจผู้หญิงคนนั้น

แน่นอนว่าบอสไม่มีทางพูดออกมาตรงๆ เขายิ้มอย่างสง่างาม เรียกหัวหน้าคนงานมาไถ่ตัวโสเภณีคนนั้น

นี่คือการแสดงท่าทีต่อลูกน้องว่า อะไรที่เธอชอบ ฉันก็เห็นด้วยทั้งนั้น แล้วเขาก็เอามือแตะเบาๆ ที่ไหล่ของลูกน้อง พูดเสียงเนิบช้าว่า: "รสนิยมไม่เลว"

โสเภณีมองบอสด้วยสายตาหลงใหล จนกระทั่งเห็นว่าใบหน้าของลูกน้องเขียวคล้ำ เธอจึงอ่อนระทวยเข้าไปซบลูกน้อง ออดอ้อนปลอบโยนชายอารมณ์ร้ายคนนี้

บอสเป็นลูกของพ่อเขากับผู้หญิงรัสเซีย ดวงตาเป็นสีเทาเย็นชา

ดวงตาสีเทาคู่นี้ปรากฏในความฝันของลูกน้องหลายครั้งแล้ว แต่เขาไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลย

มีครั้งหนึ่งเขาไปส่งเอกสาร ไปที่บ้านของบอส

เขาเป็นลูกน้องคนสนิทที่สุด คนรับใช้จึงพาเขาไปถึงหน้าห้องนอนของบอส

ลูกน้องไม่ได้คิดอะไรมาก เปิดประตูเข้าไป

แล้วเขาก็เห็นผู้หญิงของเขา โสเภณีคนนั้น ถอดเสื้อผ้าออก เอนตัวบนร่างของบอสที่เมาอยู่ ค่อยๆ บิดตัวไปมา

ก้นกลมสีน้ำผึ้งที่เขาชอบที่สุดนั้น กำลังเบียดอยู่บนกางเกงสีดำของบอส

ดวงตาสีเทาของบอสมีหมอกบางๆ ปกคลุม เขาเมาแล้ว

ลูกน้องปิดประตู แล้วค่อยๆ เดินเข้าไป

สายตาของบอสตกลงบนตัวเขา แต่ดูเลื่อนลอย ข้างๆ มีไวน์แดงที่เอียงอยู่ มีกลิ่นของยาบางอย่าง ลูกน้องได้กลิ่นได้

เขายื่นมือไปคว้าผมของโสเภณี ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเธอ เขาลากเธอออกไป แล้วโยนไว้ข้างนอก

พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อเขาเห็นภาพแบบนี้ เขาอยากล้วงปืนออกมาจากเสื้อ แล้วยิงผู้หญิงคนนั้นให้ตายเพียงใด

แต่สติที่เหลืออยู่บอกเขาว่า นั่นคือผู้หญิงของเขา เขาฆ่าเธอไม่ได้

เขาเดินไปหน้าบอส คุกเข่าลงข้างหนึ่ง ประคองมือบอสไว้ จูบแหวนอัญมณีของอีกฝ่าย เสียงแหบพร่าขอโทษ

นิ้วเย็นเฉียบของบอสลูบผ่านแก้มของเขา ทิ้งความรู้สึกสั่นสะท้านไว้เป็นทาง

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของบอสยังคงพร่าเลือน แต่กลับดึงมือออกจากมือเขา หลับตาลง พูดอย่างเหนื่อยอ่อนว่า: "ผู้หญิงคนนั้นจัดการเองซะ หนึ่งอาทิตย์ห้ามมาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน"

ลูกน้องกุมมือบอสแน่น แต่กลับจับไว้ไม่อยู่ บอสค่อยๆ ดึงมือออก มองเขาอย่างเย็นชา: "ฉันเป็นใคร?"

ลูกน้อง: "นายท่าน"

บอสยิ้ม: "แล้วเธอล่ะ?"