บท 2

นวนิยายจีน

ลูกน้อง: "ผมเป็นสุนัขของคุณ"

เจ้าพ่อไม่เคยเป็นคนดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ลูกน้องรู้ดีอยู่แก่ใจ

แน่นอน ตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนดีเช่นกัน วันที่เจ้าพ่อช่วยชีวิตเขาไว้ เป็นเพราะวันนั้น สุนัขของเจ้าพ่อตาย

มันเป็นสุนัขทิเบตัน มาสทิฟตัวดุร้าย ใครก็ตามที่เข้ามา มันจะแยกเขี้ยวแหลมคม จ้องมองด้วยสายตาน่าสะพรึงกลัวไปยังทุกคนที่พยายามเข้าใกล้เจ้าพ่อ

แต่มีเพียงต่อหน้าเจ้าพ่อเท่านั้น ที่มันจะแสดงความเป็นสุนัขออกมา

มันจะหมอบราบเชื่อฟังอยู่แทบเท้าเจ้าพ่อ ยอมให้เจ้าพ่อเอาเท้าเปล่าๆ เหยียบบนตัวมัน

ขนของทิเบตัน มาสทิฟได้รับการดูแลอย่างดี เวลาเหยียบลงไปก็เหมือนพรมขนสัตว์ นุ่มสบายมาก นี่คือสิ่งที่เจ้าพ่อเคยเล่าให้เขาฟัง ตอนนั้นเขาได้ติดตามรับใช้เจ้าพ่ออย่างซื่อสัตย์แล้ว

เขาฆ่าหัวหน้าสาขาให้เจ้าพ่อ เจ้าพ่อถามว่าเขาต้องการรางวัลอะไร

ลูกน้องตอบว่า: "ผมแค่อยากรู้ว่า ทำไมท่านถึงช่วยชีวิตผมไว้"

ตอนนั้นเจ้าพ่อคีบซิการ์ จิบช้าๆ ควันซิการ์ลอยมาถึงหน้าลูกน้อง ลูกน้องรู้สึกคันคอแต่ก็อดทนไว้

ตอนนั้นเขาถูกแทงเข้าที่ปอด แม้จะรักษาปอดไว้ได้ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีทางเป็นคนติดบุหรี่ได้อีก

เจ้าพ่อบอกว่า เพราะเขาเหมือนสุนัขของเจ้าพ่อ

ชายใดที่แข็งแกร่งและมีศักดิ์ศรี ควรจะหันหลังเดินจากไปทันที

ลูกน้องก็เช่นกัน ใบหน้าเขาแดงก่ำ กำมือแน่น แม้คนอื่นจะลับหลังด่าว่าเขาเป็นสุนัข แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า เจ้าพ่อก็ไม่ได้มองว่าเขาเป็นคน

คงเพราะเห็นความไม่พอใจในดวงตาของเขา เจ้าพ่อจึงค่อยๆ ถอดแหวน ถอดถุงมือ เผยให้เห็นมือที่ซีดเผือดและเย็นเฉียบเกินไป

นิ้วมือเรียวยาวนั้นขยับเล็กน้อย เจ้าพ่อให้ลูกน้องเข้าไปใกล้ๆ

ลูกน้องจ้องมองมือนั้น ค่อยๆ ย่อตัวลง

เมื่อมือของเจ้าพ่อแตะที่ใบหน้าเขา ร่างของลูกน้องสั่นเล็กน้อย หายใจถี่ขึ้น หัวใจเต้นเร็วขึ้น

เจ้าพ่อเป็นคนรักความสะอาด ไม่ชอบแตะต้องใคร

เขาเพิ่งฆ่าคนมา ตัวเหม็นเหงื่อ ยังมีกลิ่นคาวเลือด เขาไม่คิดว่าเจ้าพ่อจะแตะต้องตัวเขา

นิ้วมือของเจ้าพ่อเย็นเฉียบ เหมือนงูเลื้อยผ่าน ไร้ไออุ่นของมนุษย์

ลูกน้องรู้สึกเพียงว่ารอยแผลที่คอของเขาถูกแตะเบาๆ เบาจนแทบไม่รู้สึกเจ็บ

เขาเงยหน้าขึ้นมอง ระยะห่างระหว่างเขากับเจ้าพ่อไม่เคยใกล้กันขนาดนี้มาก่อน

เขาสามารถมองเห็นม่านตาสีเทาอ่อนของเจ้าพ่อได้อย่างชัดเจน มีลวดลายเหมือนเกล็ดหิมะอยู่ภายใน เย็นชา แต่ชวนหลงใหล

เจ้าพ่อพูดเสียงเบา กลิ่นซิการ์โชยมาด้วย: "เมื่อเทียบกับคน ข้าชอบสุนัขมากกว่า เมื่อเทียบกับพวกมัน ข้าชอบเจ้ามากกว่า"

ลูกน้องรู้สึกเหมือนในหัวมีเสียงหึ่ง ราวกับถูกกลิ่นซิการ์ทำให้มึนงง

จมูกของเขาขยับเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะสูดดมไปทางเจ้าพ่อ

การกระทำตรงไปตรงมานี้ ทำให้เจ้าพ่อหัวเราะเบาๆ แต่ไม่นาน รอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้า: "ถ้าเจ้าไม่อยากอยู่ข้างข้าเป็นสุนัข ก็ไปได้ ข้าให้โอกาสเจ้า"

ลูกน้องสะดุ้งตื่น ส่ายหน้า

เขาจะไปได้อย่างไร ในแง่ของงาน การอยู่กับเจ้าพ่อมีอนาคตสดใส

ในแง่ส่วนตัว เขารู้ความลับมากมาย จะมีทางรอดออกไปได้อย่างไร

คงเพราะเห็นความกลัวในใจลูกน้อง เจ้าพ่อจึงดึงมือกลับ หยิบซิการ์ขึ้นมา แล้วดับมันลงบนไหล่ของลูกน้อง เจ้าพ่อพูดชัดถ้อยชัดคำ เหมือนก้อนน้ำแข็งกระทบกัน ถามว่า: "เจ้าไม่เชื่อหรือ?"

ลูกน้องรีบก้มสายตาลง อดทนกับความเจ็บปวดจากไหล่ที่ถูกเผา: "ผมเชื่อครับ"