บท 150

ลั่นเยว่พูดต่อว่า "อาเฟิง ฉันไม่รู้ว่าการได้รู้จักเธอเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของฉัน รู้เพียงว่าทุกครั้งที่เธอโทรมา ทุกจดหมายที่ส่งมา มันทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาโดยไม่มีคำพูดใด ฉันรู้ว่าหลังจากผ่านความเหงามานับครั้งไม่ถ้วน ฉันเริ่มชินกับการคิดถึงเธอ ยอมรับความคิดถึงจากเธอ ความจริงแล้ว ชีวิตคนเราดำเนินไปท...