บท 237

ไป่หยุนร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่เป็นเวลานาน ค่อยๆ สงบลงและปล่อยมือฉันออก

มองดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ของเธอ ฉันถอนหายใจและยื่นกระดาษทิชชูให้

ไป่หยุนรับไปซับน้ำตา แล้วมองฉันพูดว่า "ฉันรู้ว่าช่วงนี้ใจคุณคงทุกข์มาก เธอจดทะเบียนกับคุณคงเพราะอยากปลอบใจคุณ เธอดีกับคุณจริงๆ แต่ฉันกลับเห็นแก่ตัว คิดแผนร้ายๆ ฮ...