บท 250

พิงเอ่อร์ซบตัวในอ้อมกอดของผม เราทั้งคู่ไม่พูดอะไร เพียงแค่นั่งพิงกันเงียบๆ ฟังเสียงน้ำไหลกระเซ็นในลำธารเล็กๆ ฟังเสียงลมพัดผ่านกอต้นอ้อแห้ง

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พิงเอ่อร์กำลังคิดอะไรอยู่ และก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไร เพราะสมองของผมพลันว่างเปล่าไปหมด

แม้ว่าสองวันที่ผ่านมา เวลาอยู่กับพิงเอ่อร์ ผมพยายา...