บท 361

แสงสนธยา

แสงสนธยายามเย็น ริ้วสีสุดท้ายที่ขอบฟ้าค่อยๆ จางหายไป หลานเยว่ถอนหายใจเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วหันมามองฉันเงียบๆ สักครู่ มุมปากเธอผุดรอยยิ้มเศร้าขึ้นมา แต่ยังคงไม่พูดอะไร

บางครั้งคำพูดก็เป็นสิ่งที่เกินจำเป็น จากแววตาอันเศร้าสร้อยของหลานเยว่ ฉันอ่านความรู้สึกทั้งหมดของเธอได้

ในยามนี้ ความเงียบ...