บท 90

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น เงยหน้ามองลั่นเยว่

กว่าเดือนแล้วที่ไม่ได้พบกัน ลั่นเยว่ดูมีสีหน้าสดใส ใบหน้าขาวผุดผ่องเจือด้วยสีแดงระเรื่อ ดวงตาเปล่งประกายยิ่งดูน่าหลงใหล

ลั่นเยว่ไม่ได้เรียกฉันด้วยคำเรียกใดๆ และฉันเองก็ไม่รู้ว่าควรเรียกเธอว่าอย่างไรดี

ในยามที่มีแค่เราสองคน ฉันไม่อยากเรียกเธอด้วยตำแหน่งหน้าที่ แล...