บท 12

"ไร้ประโยชน์จริงๆ เร็วขนาดนี้!" อู๋ลี่เจินบ่นพึมพำ

"พักหน่อยแล้วมาต่อกันไหม!" จางต้าหลงยิ้มแหยๆ

ผมเห็นพี่สะใภ้หน้าแดงก่ำ สายตาเลื่อนลอย ทั้งตัวสั่นระริก มือที่ยกขึ้นนั้นก็หยุดนิ่งในที่สุด

"จินสุ่ย เรากลับกันเถอะ เบาๆ นะ!" พี่สะใภ้จูงมือผม

เราค่อยๆ มุดออกมาจากไร่ข้าวโพดขึ้นมาบนทางเดินเล็กๆ

"พี่สะใภ้ค...