บท 1731

ผมหัวเราะเบาๆ คิดในใจ: แม้เจ้าจะฉลาด แต่ก็โง่เกินไป รู้ว่าพลังของข้าก้าวหน้าขึ้นแล้ว ยังกล้าส่งเสียงออกมา นี่คือความผิดพลาดใหญ่หลวงที่สุดของเจ้า!

ร่างของผมพุ่งออกไปด้วยความเร็วที่แทบมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า มือสังหารผู้นั้นซ่อนตัวอยู่หลังเสาใหญ่ อาศัยความมืดสลัวในลานจอดรถปกปิดร่องรอย แต่เขาไม่มีวันคาด...