บท 1887

พอคิดได้แบบนั้น ฉันถึงได้ยอมปล่อยมือ แต่ปากยังพูดอย่างเสียดายว่า "ป้าฉุ่ย ช่วยผมอีกหน่อยสิครับ ด้วยปากน่ะ"

คราวนี้หลิวฉุ่ยเหลือบตามองเขา แต่ก็ไม่รีบไปไหน เธอหันไปมองข้างหลังแล้วปิดประตูให้สนิท จากนั้นก็หมุนตัวแล้วย่อตัวลง

ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมา เธอปลดปล่อยมันออกมาอย่างชำนาญ แล้วก็เริ่มต้น

ฉันสูด...