บท 1912

ทว่าตอนนี้กลับลังเลอยู่หลายส่วน ความร้อนรุ่มที่เคยแผ่ซ่านทั่วร่างได้จางหายไป พอมองเด็กสองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจ

ฉันแอบย่องเข้าไปอีกครั้งอย่างเงียบกริบ แต่กลับถูกมือข้างหนึ่งยันไว้ที่อก "จินสุ่ย ฟังฉันก่อน ตอนนี้ยังไม่ได้ เดี๋ยวพวกเขาอาจตื่นขึ้นมาอีกก็ได้"

อ้า! คราวนี้ฉันถึงกับอึ้ง...