บท 263

ผมเดินวนเวียนอยู่ในโถงสถานีรถไฟเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง หลายครั้งที่อดใจไม่ไหวอยากจะไปซื้อตั๋ว ความรู้สึกที่ถูกคนพวกนั้นล้อมไว้มันทรมานเหลือเกิน แค่นึกถึงภาพนั้นก็อยากจะหนีไปให้พ้น

จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น เป็นทงทง เธอโทรมาหาผมสองครั้งแล้ว แต่ผมไม่ได้รับสาย เสียงเรียกเข้าดังไม่หยุด ท่าทางเหมือนไม่รับไม่เลิ...