บท 102

วรรณกรรมไทย

ร่างกายของฉันเองก็ร้อนผ่าว ลืมความเจ็บปวดไปสิ้น จิตใจจดจ่ออยู่แต่กับสวนท้อหวานในอ้อมกอด

ท้อทิพย์สุกงอมเต็มที่ พอกัดลงไปคำหนึ่ง น้ำหวานก็เอ่อล้นเต็มปาก ไหลรินลงมา ทำให้คนเคลิบเคลิ้มราวกับเมาสุรา มึนงง พร่าเลือน

ไม่นานนางก็ทนไม่ไหว ดิ้นรนสั่นไหวสุดกำลัง พยายามจะหลุดพ้น จะหนีไป

ฉันกดสะโ...