บท 117

เธอกลับหัวเราะคิกคักอย่างเพลิดเพลิน ไม่ยอมให้ฉันหยุด ท่าทางนั้นราวกับว่าถึงตายก็ต้องเอาชนะกันให้ได้

เสียงร้องอันบ้าคลั่งของเธอก้องกังวานไปทั่วห้องนอน แม้ฉันจะทุ่มสุดแรงเกิด พูดให้ถูกคือใช้แรงจนหมดเรี่ยวหมดแรง

ช่วงแรกเธอถูกฉัน "สังหาร" จนไร้ทางสู้ ถอยร่นไปเรื่อยๆ

แต่เธอเหมือนแมวดำที่มีเก้าชีวิต ไม...