บท 170

"เร็วเข้า ดูนี่สิ..." ผมออกแรงสุดกำลัง ราวกับการวิ่งเข้าเส้นชัยในระยะ 800 เมตร พุ่งทะยานเข้าสู่สวนท้อนั้นราวกับพายุพัดผ่าน ต้นท้อสั่นไหว กลีบดอกท้อปลิวว่อน ร่วงหล่นละอองละออง

เธอไม่อยากมอง แต่ก็อดใจไม่ไหว ลืมตาขึ้นมาแอบดูแวบหนึ่ง แล้วรีบหลับตาลงอีกครั้ง วนเวียนเช่นนี้ ใบหน้าเปลี่ยนไปมาระหว่างความสุ...