บท 219

ทรมานทุกกล้ามเนื้อกว่าจะแบกเธอกลับมาถึงห้องนอน เหนื่อยราวกับวัวถูกเทียมไถ หอบแฮ่กๆ เหงื่อท่วมศีรษะ

วางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ผมตั้งใจจะถอดรองเท้าส้นสูงให้เธอ แต่เธอกลับโอบคอผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ผมพยายามแกะมือเธอออกหลายครั้ง แต่เธอยังกอดรัดแน่น คงอยู่ในภวังค์ครึ่งหลับครึ่งตื่น

เธอไม่ลืมตา ไม่พูดจ...