บท 225

วรรณกรรมจีน

น้ำใสไหลเอื่อยในลำธาร เสียงหยดน้ำดังติ๊กๆ ต๊อกๆ

แต่ตรงหน้าผม กลับเหมือนคลื่นสึนามิสูงร้อยเมตรถาโถมลงมาจากศีรษะ น้ำทะเลหลายล้านตันกดทับร่างจนขยับไม่ได้ หายใจไม่ออก

ความเป็นชายใต้ร่างตื่นตัวมานานแล้ว แต่ผมกลับไม่รู้สึกตัว แม้แต่กะพริบตายังลืมไป

เธอดึงกระดาษทิชชู่ออกมาซับอย่างไม่รีบร้อน รา...