บท 552

ไม่รู้ว่าเพราะถูกขู่ด้วยท่าทีของฉัน หรือเพราะตกใจเลือดบนโต๊ะ ซูเหวยไม่กล้ายั่วโมโหฉันอีก เขาลากร่างอ้วนเทอะทะ ตัวสั่นงันงก ออกไปจากห้องทำงาน

มองร่างที่ทำให้ฉันโกรธหายลับไป รู้สึกถึงความไร้ความสามารถของตัวเอง อดไม่ได้ที่จะทุบโต๊ะทำงานอย่างแรง กระบอกใส่ปากกาแตกกระจาย แต่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บ

ซูเหวยไม...