บท 678

แม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ฉันก็ยังหวังให้ช่วงเวลานี้ไม่มีวันสิ้นสุด

เมื่อเหยาปล่อยมือฉัน ความรู้สึกอาลัยอาวรณ์แล่นเข้าสู่ก้นบึ้งหัวใจ และฉันสังเกตเห็นว่าสายตาของจูหยู่ที่มองมาที่ฉันนั้นเร่าร้อนยิ่งขึ้น ราวกับอยากจะกลืนกินฉันทั้งตัว

ฮั่นต๋วอต๋วอทนรับความกระอักกระอ่วนไม่ไหว จึงเดินเข้าไปในครัว เหยาก็ร...