บท 1

"คุณหมอจาง ห้องผู้ป่วยหมายเลขสิบมีเหตุฉุกเฉิน คุณรีบไปดูหน่อยค่ะ!"

ในยามค่ำ ซูเป่ยเฉินกำลังตรวจเยี่ยมห้องผู้ป่วยกับคุณหมอจาง พยาบาลสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน

เมื่อได้ยินข่าวนี้ คุณหมอจางไม่รอช้า รีบวิ่งไปยังห้องผู้ป่วยหมายเลขสิบทันที

หลังจากตรวจอาการครู่หนึ่ง สีหน้าของคุณหมอจางก็เคร่งเครียดขึ้นทันที "เสี่ยวเฉิน คนไข้มีหลอดลมอุดตันเฉียบพลัน ต้องรีบผ่าตัดด่วน เธอรีบไปตามรองผู้อำนวยการหยางมาเร็ว เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านระบบทางเดินหายใจ มีแค่เขาเท่านั้นที่ทำการผ่าตัดนี้ได้"

ซูเป่ยเฉินรีบวิ่งไปที่ประตู โดยไม่ทันคิดอะไร เขาผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานทันที

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาตกตะลึง

บนโต๊ะทำงาน มีหญิงสาวในชุดพยาบาลนอนอยู่ กระโปรงสีขาวถูกเลิกขึ้นสูง ขาเรียวยาวสองข้างกำลังรัดเอวของรองผู้อำนวยการหยางอย่างแรง ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ

ซูเป่ยเฉินยืนตะลึงอยู่ที่ประตูราวกับถูกฟ้าผ่า

เมื่อได้ยินเสียงคนเข้ามา รองผู้อำนวยการหยางและหญิงสาวคนนั้นหันมามองที่ประตูพร้อมกัน ทั้งสามคนชะงักค้างอยู่กับที่

หลังจากความเงียบชั่วขณะ ซูเป่ยเฉินได้สติ รีบถอยออกจากห้องทำงานทันที

ไม่นาน มีเสียงเสื้อผ้าเสียดสีดังมาจากข้างใน รองผู้อำนวยการหยางสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

เขาคว้าคอเสื้อของซูเป่ยเฉินอย่างแรง พูดอย่างกัดฟัน "ซูเป่ยเฉิน ถ้าแกกล้าพูดเรื่องนี้ออกไป ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่ บอกมา มีอะไรถึงมาหาฉัน?"

ซูเป่ยเฉินกลืนน้ำลาย รีบตอบ "รองผู้อำนวยการครับ คนไข้ห้องสิบมีหลอดลมอุดตันเฉียบพลัน ต้องการให้คุณไปผ่าตัดด่วน ไม่อย่างนั้นคนไข้อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตครับ!"

"หึ รู้แล้ว" รองผู้อำนวยการหยางพูดจบก็เดินจากไป

หลังจากการช่วยชีวิตเร่งด่วน คนไข้ก็พ้นจากอันตราย แต่ใจของซูเป่ยเฉินกลับยุ่งเหยิง ในหัวยังคงติดภาพอันน่าตกใจเมื่อครู่ รวมถึงใบหน้าเย็นชาของรองผู้อำนวยการหยาง

เขามีลางสังหรณ์ไม่ดี รู้สึกว่าตัวเองอาจถูกรองผู้อำนวยการหยางแก้แค้น

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูเป่ยเฉินก็ได้รับแจ้งตามคาด ว่าเขาถูกย้ายไปประจำที่สถานีอนามัยในชนบทห่างไกล

ไม่มีทางเลือก ซูเป่ยเฉินจำต้องขึ้นรถบัสไปชนบท ไม่รู้ว่าเป็นเพราะช่วงนี้โชคร้ายหรือเปล่า พอรถบัสเพิ่งขึ้นไปบนเส้นทางภูเขาที่ขรุขระ ท้องฟ้าก็เกิดพายุลมแรงขึ้นอย่างฉับพลัน

ท้องฟ้ามืดครึ้มในทันที ประกอบกับเส้นทางภูเขาที่ยากลำบากอยู่แล้ว รถบัสสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แล้วพลิกคว่ำลงไปในหุบเขา

ตามตำนานเล่าว่า นานมาแล้ว หมอเทวดาเปี่ยนเฉวียะเคยมารักษาคนไข้ที่นี่ ชาวบ้านรุ่นหลังจึงสร้างศาลเจ้าหมอเทวดาขึ้น แต่น่าเสียดายที่สถานที่นี้ห่างไกลเกินไป จึงค่อยๆ ถูกทอดทิ้ง หุบเขานี้จึงถูกเรียกว่า "หุบเขาหมอเทวดา"

ซูเป่ยเฉินรู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้าง พร้อมกับเสียงดังสนั่น "โครม!" ศีรษะของเขากระแทกกับกระจกรถอย่างแรง และเขาก็หมดสติไป

ทันใดนั้น ท้องฟ้าเกิดฟ้าแลบฟ้าร้อง ชายชราผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างรถบัสอย่างไร้ที่มา

ชายชราคำนวณด้วยนิ้วมือ พึมพำว่า "สองพันกว่าปีแล้ว ข้าได้พบทายาทสายเลือดเทพเกษตรเสียที ดูเหมือนคำทำนายจะเป็นจริงเสียแล้ว"

พูดจบ ชายชราก็กลายเป็นแสงสีขาว พุ่งเข้าไปในกลางหน้าผากของซูเป่ยเฉินในทันที

เมื่อซูเป่ยเฉินตื่นขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองนั่งอยู่ในรถบัสอย่างปลอดภัย รถไม่ได้พลิกคว่ำ ผู้โดยสารก็เป็นปกติ บางคนคุยกัน บางคนงีบหลับ

แต่ในสมองของซูเป่ยเฉินกลับมีสิ่งต่างๆ เพิ่มขึ้นมามากมาย พูดให้ถูกคือ มีความรู้ทางการแพทย์มากมาย

ความรู้ทางการแพทย์เหล่านั้น เขาไม่เคยเรียนมาก่อนในมหาวิทยาลัย แต่มีเสียงหนึ่งในหัวบอกเขาว่า "นี่คือ 'เปี่ยนเฉวียะเนยจิง' และ 'เปี่ยนเฉวียะไว่จิง' ถ้าเจ้าเรียนรู้วิชาแพทย์ในนี้ได้ เจ้าจะกลายเป็นหมอเทวดา!"

"ท่านเป็นใคร?" ซูเป่ยเฉินถามออกไป

"ข้าเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือ อนาคตเจ้าต้องช่วยเหลือผู้คน เป็นหมอที่ดี!"

ซูเป่ยเฉินนวดศีรษะที่ปวดตุ้บๆ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป แต่ความรู้ทางการแพทย์ที่เพิ่มขึ้นมาในสมองกลับเตือนเขาว่า ทุกอย่างนี้เป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝัน!