บท 119

รอยยิ้มบางๆ ปรากฏที่มุมปากของเฉิงหลิง ราวกับสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิพัดมาเยือน

เมื่อเห็นเธอตื่นเต้น ผมก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย ลุกขึ้นยืนมองหน้าเธอ รอคอยคำตอบ

จู่ๆ เฉิงหลิงก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นสูง พร้อมร้องว่า "ฉันทำได้แล้ว! ฉันทำได้แล้ว!" แล้วในจังหวะที่ผมไม่ทันตั้งตัว เธอก็โถมตัวเข้ามากอดผมแน่น

ผมงุ...