บท 200

ฉันไม่ได้บอกลาซิ่งหลิง แล้วเดินออกจากคฤหาสน์ไป

เหลียวมองกลับไปครั้งหนึ่ง คฤหาสน์สวยงาม สวนกว้างขวาง นี่คือวิถีชีวิตของคนรวย

แต่ฉันเข้าใจลึกๆ ว่าทุกอิฐทุกกระเบื้องที่นี่ล้วนชุ่มไปด้วยเหงื่อและเลือดของคนจน ชุ่มไปด้วยการฉกฉวยอย่างไร้ยางอายของซิ่งซีต้า

ฉันถึงกับรู้สึกสงสารซิ่งหลิง แม้เธอจะเกิดมาในตร...