บท 93

ชั่วขณะนั้น ฉันพูดอะไรไม่ออก

แต่น้องเฟิงคนนี้กลับใจกว้างมาก เธอบอกให้ฉันยืนรออยู่ที่เดิม แล้วไม่นานก็มาหาฉันเจอ

เธอยิ้มน้อยๆ แล้วล้วงกระเป๋าตัวเองหยิบห่อหนึ่งออกมายื่นให้ฉัน "ดีนะที่ฉันพกมา เอาไปใช้เลย!"

"ขอบคุณ ขอบคุณครับ" ฉันล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาถาม "ผมให้เงินคุณ เท่าไหร่ดี..."

น้องเฟิงขมวด...