บท 1840

"ได้ครับ งั้นผมลงไปล่ะนะ" ผมหันหลังกลับอย่างไม่แสดงอาการใดๆ

เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากด้านหลัง

โล่เจียฮุยไม่รู้เลยถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับหม่าลี่น่า ยังคิดจะแกล้งผม หวังจะเห็นผมอับอาย นั่นมันเท่ากับหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ! ผมค่อยๆ เดินลงบันได

แล้วหันกลับไปมอง เห็นโล่เจียฮุยกับพวกยืนมองผมด้วยสีหน้าเยาะ...