บท 2

เป็นภาษาไทย

"โอ๊ย ถ้าได้ทำจริงๆ สักครั้งก็คงดีนะ"

จางหยวนรู้ว่าเขาไม่ควรมองต่อไป หากมองต่อไปเขากลัวว่าตัวเองจะพุ่งเข้าไปในห้อง เขาจึงค่อยๆ ปิดประตูห้องแล้วย่องออกไปอย่างเงียบที่สุด เขาไม่อยากให้เฉินเหยาล่วงรู้ว่าเขาเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเฉินเหยาอย่างไร

หลังจากสูบบุหรี่หนึ่งมวนในระเบียงทางเดิน เขาจึงหยิบกุญแจออกมาไขประตูห้องอีกครั้ง

พอดีกับที่เฉินเหยาเพิ่งออกมาจากห้องนอน สวมชุดนอนสีม่วงเปิดไหล่

"จางหยวน กลับมาแล้วเหรอ" เฉินเหยาทักทายพร้อมรอยยิ้ม ใบหน้ายังคงเจือด้วยร่องรอยความสุขหลังจากที่เธอทำกิจกรรมส่วนตัวเสร็จ

ชุดนอนของเฉินเหยาหลวมมาก คอเสื้อเป็นรูปตัววี เผยให้เห็นผิวขาวผ่องชวนตะลึง มองผ่านเนื้อผ้าบางเบาเห็นจุดสีแดงสองจุดแว่บๆ เขากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว สายตาเลื่อนลงมาที่หน้าท้องน้อยๆ ของเฉินเหยา แม้จะมองไม่ชัดนัก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สวมอะไรอยู่ข้างใน

ภาพที่แอบเห็นเมื่อครู่ผุดขึ้นในความคิดของจางหยวนทันที ความรู้สึกอยากเข้าหาพลุ่งพล่านในร่างกาย

เมื่อรู้สึกถึงสายตาเร่าร้อนของจางหยวน เฉินเหยาจึงตระหนักว่าการแต่งกายของเธอไม่ค่อยเหมาะสมนัก เธอเสยผมที่ข้างหูแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป

จางหยวนมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของเธอ จิตใจยังคงไม่อาจสงบลงได้ ในหัวเต็มไปด้วยภาพร่างขาวผ่องของเธอ

นับตั้งแต่ที่เฉินเหยามาพักอาศัยที่บ้าน เขาก็มีความรู้สึกบางอย่างต่อเธอ แต่ไม่เคยกล้าคิดไกล จู่ๆ วันนี้เมื่อรู้ว่าเฉินเหยาจินตนาการถึงเขาในยามส่วนตัว หัวใจของเขาก็เต้นรัวด้วยความยินดี แต่เมื่อนึกถึงภรรยาของตัวเอง ทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรที่เกินเลย แต่ในใจกลับมีเสียงกระซิบอยู่ตลอดเวลา

"เธอเป็นฝ่ายยั่วยวนเองนะ นอนกับเธอสิ ภรรยาของนายก็โทษนายไม่ได้หรอก!"

ค่อยๆ จางหยวนเกือบถูกตัวเองโน้มน้าวแล้ว แม้กระทั่งลมหายใจก็เริ่มถี่กระชั้น

ทันใดนั้น เสียงหวานเจื้อยแจ้วของเฉินเหยาก็ดังมาจากห้องน้ำ

"จางหยวน! จางหยวน!"

จางหยวนได้สติกลับมา รีบเดินออกไป เปิดประตูเข้าไปก็เห็นเฉินเหยานั่งล้มอยู่บนพื้น

"พี่ เป็นอะไรหรือเปล่า" จางหยวนรีบเข้าไปประคอง สัมผัสผิวเนียนลื่นในมือทำให้หัวใจเขาสั่นไหว

"ดูเหมือนจะเคล็ดข้อเท้าน่ะ"

เฉินเหยาขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด พยายามลุกขึ้นยืนอย่างโงนเงน ร่างกายเกือบทั้งหมดพิงอยู่กับตัวจางหยวน

ในจังหวะนั้น จางหยวนรู้สึกเหมือนร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาจมลงในปุยนุ่น สัมผัสอ่อนนุ่มนั้นทำให้เขาทั้งสบายและทรมาน แทบจะอึดอัดไปทั้งตัว

ด้วยความเก้อเขิน เขาจึงมองไปรอบๆ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ แต่กลับเห็นชุดชั้นในสีม่วงตกอยู่บนพื้น สัญชาตญาณทำให้เขาก้มลงหยิบมันขึ้นมาโดยไม่ทันคิด

"อย่า! อย่าเก็บนะ!"

เฉินเหยาตกใจร้องห้าม

แต่จางหยวนได้หยิบชุดชั้นในขึ้นมาแล้ว เขาถึงได้รู้ว่ามันคือกางเกงในตัวจิ๋ว ทำให้เขารู้สึกเก้อเขิน แต่ร่างกายกลับตื่นตัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

จางหยวนเลียริมฝีปาก สายตาที่มองเฉินเหยาเต็มไปด้วยความปรารถนา เขานึกถึงสิ่งที่เฉินเหยาทำในห้องเมื่อครู่ ในใจอดคิดไม่ได้ว่า

"นี่เธอตั้งใจยั่วยวนฉันใช่ไหม?"

พอคิดได้ดังนั้น จางหยวนก็กลืนน้ำลาย แล้วรีบพูดว่า

"ฉันพาเธอกลับห้องก่อนดีไหม?"

บทก่อนหน้า
บทถัดไป
บทก่อนหน้าบทถัดไป