บท 4

ในฐานะสูตินรีแพทย์ เขาเคยเห็นจุดซ่อนเร้นของผู้หญิงมาไม่น้อย แต่รูปทรงของเฉินเหยาช่างหาได้ยากยิ่ง ขณะที่เขากำลังจะศึกษาอย่างละเอียด

เฉินเหยาก็หุบขายาวของเธอเข้าหากันอย่างกะทันหัน จางหยวนจึงต้องหันไปนวดข้อเท้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

เมื่อเห็นแก้มของเธอเริ่มแดงระเรื่อ จางหยวนก็พอจะเดาได้ เฉินเหยาตั้งใจให้เขาเห็น แต่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองยังอยู่ในจุดที่เธอไม่อาจปล่อยวางได้อย่างเต็มที่

บรรยากาศรอบตัวพลันเงียบสงบลง แต่ทั้งสองคนในห้องกลับแอบมองสำรวจกันและกัน ความรู้สึกกึ่งๆ กำกวมค่อยๆ แผ่ซ่านระหว่างพวกเขา

จางหยวนเริ่มทนไม่ไหว การถูกยั่วยวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าวันนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัด วันนี้เขาต้องทำให้เฉินเหยาได้รู้ถึงความสามารถของเขาให้ได้ แต่ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปาก เฉินเหยากลับพูดขึ้นก่อน

"จางหยวน มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอดทนมาพักใหญ่แล้ว จริงๆ ก็เขินอยู่นะ แต่คงต้องขอให้คุณช่วยแล้วล่ะ"

เห็นเฉินเหยาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ใบหน้าแดงระเรื่อ เขาอดตื่นเต้นไม่ได้ หรือว่าเฉินเหยากำลังจะตรงเข้าเรื่องเลย?

เขาพยักหน้า แต่คิดว่าไม่ควรรีบร้อนเกินไป: "ว่ามาสิ"

เฉินเหยาเสยผมเล็กน้อย แล้วกัดริมฝีปากแดงระเรื่อ: "ช่วงนี้ฉันรู้สึกไม่สบายตรงข้างล่าง แต่ที่แผนกสูตินรีเวชในโรงพยาบาลมีหมอผู้ชายอย่างคุณ ฉันไม่อยากไป พอดีคุณเป็นหมอ แถมยังเป็นน้องเขยของฉันเอง ฉันอยากให้คุณช่วยดูให้หน่อย"

จางหยวนอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ นึกว่าเฉินเหยาจะตรงเข้าเรื่องเสียอีก ที่แท้ก็วางแผนค่อยเป็นค่อยไปเหมือนกับเขา

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ต้องดำเนินการตามขั้นตอน หากพัฒนาความสัมพันธ์เร็วเกินไป อาจเกิดผลตรงกันข้าม เพราะความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังเป็นเช่นนี้ อาจทำให้สติกลับมาในช่วงเวลาสำคัญได้

มีเพียงการค่อยๆ ก้าวไปทีละขั้นเท่านั้น ที่จะนำไปสู่ความสำเร็จอย่างเป็นธรรมชาติ

เขาลุกขึ้นพยักหน้า: "เรื่องแบบนี้น่าจะบอกฉันตั้งนานแล้ว ฉันเป็นหมอเฉพาะทางด้านนี้นะ เธอยกกระโปรงขึ้นสิ ฉันจะช่วยดูให้"

เฉินเหยาตอบรับเบาๆ เห็นได้ชัดว่าเธอเริ่มตื่นเต้น มือทั้งสองจับชายกระโปรงอย่างเก้ๆ กังๆ

"ได้ค่ะ"

เฉินเหยาพูดอย่างเขินอาย บนหน้าผากมีเม็ดเหงื่อเล็กๆ ผุดขึ้นมาเป็นประกาย

เมื่อเห็นขายาวของเฉินเหยาและชายกระโปรงที่ค่อยๆ ถูกยกขึ้น จางหยวนรู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะกระโดดออกมา

เขารีบวางมือลงไปอย่างใจร้อน ลูบเบาๆ

"พี่สาว อย่าตื่นเต้นนะครับ ผมจะตรวจให้อย่างละเอียด"

เฉินเหยาตอบรับเบาๆ แล้วหลับตาลง ความอ่อนนุ่มอวบอิ่มของเธอเคลื่อนไหวตามจังหวะลมหายใจ ราวกับระลอกคลื่นน้ำที่กระเพื่อมเบาๆ

จางหยวนมองลงมาจากด้านบน ยื่นมือไปเลิกชุดนอนของเฉินเหยาขึ้น กางเกงในสีดำตัวน้อยก็ปรากฏชัดในสายตาของเขาทันที

ส่วนบนเป็นลูกไม้โปร่ง ด้านข้างมีเพียงเชือกเส้นบาง กลุ่มป่าดำมองเห็นได้อย่างชัดเจน มีเพียงส่วนที่ยั่วยวนที่สุดเท่านั้นที่ถูกห่อหุ้มไว้อย่างแน่นหนา เป็นก้อนเนื้อที่อวบอิ่ม ทำให้เขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้

"พี่สาว ผมจะตรวจนะครับ"

เฉินเหยายังคงตอบรับเบาๆ ดวงตาปิดสนิท มือกำเป็นกำปั้นเล็กๆ

จางหยวนใช้นิ้วเกี่ยวเบาๆ กางเกงในที่บางราวกับแผ่นผ้าก็ถูกดึงออก

เฉินลู่กับเฉินเหยาดูคล้ายกันมาก แต่โครงสร้างด้านล่างกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

จางหยวนอดหายใจลึกๆ หลายครั้งไม่ได้ เมื่อยื่นนิ้วไปสัมผัส เฉินเหยาก็สั่นเทาเล็กน้อย เปล่งเสียงครางเบาๆ ก่อนจะรีบเอามือปิดริมฝีปากที่แดงระเรื่อ

บทก่อนหน้า
บทถัดไป
บทก่อนหน้าบทถัดไป