บท 692

คุณหมอไป๋มีสีหน้าลำบากใจ มองผมด้วยความจนปัญญา

ผมเอ่ยเสียงทุ้มต่อไปว่า "คุณหมอไป๋ วางใจได้ครับ ผมจะไม่พูดเรื่องนี้กับใครแน่นอน"

คุณหมอไป๋ถอนหายใจเบาๆ หลับตาลงอีกครั้ง พยักหน้าอย่างจำยอมพลางกล่าวว่า "ก็ได้ค่ะ!" แล้วเธอก็ถอดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดส่วนที่ละเอียดอ่อนที่สุดออก

ผมเบิกตากว้าง มองส่วนท...