บท 400

ฉินวั่นโหรวยังพอรู้จักกาลเทศะ แม้เธอจะไม่ได้ออกจากห้องผู้ป่วย แต่ก็เบือนหน้าไปอีกทางอย่างเงียบๆ ไม่มองเจ้าซานจิน

ส่วนเย่จื้อม่อกลับตรงกันข้าม เธอไม่เพียงไม่มีท่าทีจะหลบเลี่ยง แต่กลับเบิกตากว้างจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของเจ้าซานจินอย่างไม่วางตา ดวงตาเป็นประกายระยับของเธอฉายแววประหลาดใจ ราวกับเห็นบา...