บท 1

ลุงหลี่รู้สึกว่าตัวเองคงบ้าไปแล้ว เขาคิดถึงแต่การจะได้ร่วมรักกับซูเฟยเฟย นักเรียนสาวที่เขารับสอนพิเศษอยู่ตลอดเวลา

ซูเฟยเฟยปีนี้อายุสิบแปดปี กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่สาม รูปร่างสูงโปร่งราวหนึ่งเมตรเจ็ดสิบ สง่างามดั่งนางแบบในโทรทัศน์ ใบหน้าเล็กๆ ขาวนวลอมชมพู ทั้งน่ารักและดูไร้เดียงสา เวลายิ้มจะเผยเขี้ยวเล็กๆ สองซี่ เป็นความงามบริสุทธิ์ที่หาได้ยากยิ่ง

ส่วนลุงหลี่นั้น ปีนี้อายุสี่สิบแปดแล้ว และยังคงเป็นโสดมาตลอด

สมัยหนุ่มๆ ลุงหลี่เคยเป็นคนหล่อเหลาและมีเสน่ห์ เขาเคยเป็นครูสอนภาษาจีนที่โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของเมือง ด้วยความที่หน้าตาดี มีความรู้ และยังมีสมรรถภาพทางเพศที่น่าทึ่ง ทำให้มีผู้หญิงหลายคนเต็มใจที่จะคบหากับเขา ชีวิตในตอนนั้นช่างเป็นอิสระและสนุกสนาน

แต่หลังจากใช้ชีวิตเจ้าชู้ได้ไม่กี่ปี ลุงหลี่ก็เริ่มหลงตัวเอง คิดแต่จะหาโอกาสได้สาวสวยมาเป็นของตน

จนกระทั่งเขาไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงของผู้อำนวยการโรงเรียน เขาจึงถูกไล่ออก และชื่อเสียงก็เสียหายไปด้วย

หลังจากนั้น ลุงหลี่ก็ซึมเศร้าอยู่หลายปี ไม่ได้คบหาใครอีกเลย ต่อมาเขาเปิดติวเตอร์สำหรับนักเรียนที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อหาเลี้ยงชีพไปวันๆ

แม่ของซูเฟยเฟย ซูอาหลาน เคยเป็นคนรักเก่าของเขา เคยมีความสัมพันธ์กันตอนยังหนุ่มสาว ช่วงปิดเทอมนี้ เธอจึงส่งซูเฟยเฟยมาพักที่บ้านลุงหลี่ครึ่งเดือน เพื่อให้เขาช่วยติววิชาภาษาจีน

ลุงหลี่ตอบตกลงทันที แต่ไม่คาดคิดว่าเมื่อเห็นซูเฟยเฟย ดวงตาของเขาจะเป็นประกายขึ้นมา

ตอนเด็กๆ ลุงหลี่เคยอุ้มเธอ ไม่นึกว่าเวลาผ่านไป เธอจะเติบโตเป็นสาวน้อยที่งดงามเช่นนี้

ขายาวเรียวสวมถุงน่องสีเนื้อ กระโปรงหนังสีดำยาวถึงเข่า ด้านบนเป็นเสื้อเชิ้ตลายตารางพอดีตัว หน้าอกนูนตึง เส้นสายโค้งเว้าชวนมอง

เมื่อยืนอยู่ข้างๆ เธอ ยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสาววัยรุ่น

นับตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อน ลุงหลี่ไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคนไหนเลย เมื่อได้พบซูเฟยเฟยที่ทั้งบริสุทธิ์และน่ารัก ความรู้สึกที่เคยเงียบสงบในใจของเขาก็ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง

ขณะนี้ ในห้องรับแขกของบ้านลุงหลี่ เขากำลังสอนพิเศษให้ซูเฟยเฟยอยู่

"คุณครูหลี่คะ ข้อนี้ต้องทำยังไงคะ?"

เสียงของซูเฟยเฟยทั้งนุ่มหวานและออดอ้อน มีสำเนียงใสซื่อเฉพาะตัวของสาวน้อย ทำให้ลุงหลี่รู้สึกซ่านไปทั้งตัว

ซูเฟยเฟยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ลุงหลี่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ สายตามองลงมาจากที่สูง จู่ๆ หางตาก็เหลือบไปเห็นช่องว่างที่ปกเสื้อเชิ้ตของซูเฟยเฟย สายตาเขาควบคุมไม่ได้มองลึกเข้าไปเห็นยกทรงลูกไม้สีเขียวอ่อน และความขาวนวลที่เพิ่งพัฒนาเต็มที่ ทั้งอ่อนนุ่มและแฝงไว้ด้วยความไร้เดียงสา...

"คุณครูหลี่คะ?"

ซูเฟยเฟยเห็นว่าเขาไม่ตอบสนอง จึงเรียกอีกครั้ง

"อ้อ!"

ลุงหลี่จึงได้สติกลับมา เขาละสายตาออกอย่างไม่เต็มใจ "ครูดูหน่อยว่าเป็นข้อไหน"

พูดพลางเขาก็แกล้งวางมือลงบนไหล่ของซูเฟยเฟยอย่างเป็นธรรมชาติ สัมผัสได้ถึงสายยกทรง มือของเขาอดไม่ได้ที่จะลูบเบาๆ สองสามที

"ข้อนี้ง่ายมากนะ ดูนี่สิ มันเป็นแบบนี้..."

ลุงหลี่อธิบายไปครึ่งค่อนวัน แต่ในหัวยังเต็มไปด้วยภาพความขาวนวลที่ถูกรัดไว้

เขาพูดด้วยสีหน้าเมตตาว่า "เฟยเฟย เข้าใจไหม? เธอชินกับวิธีการสอนแบบนี้ของครูไหม?"

"ชินค่ะ ชินแล้ว คุณครูหลี่ใจดีจัง สอนสนุกมาก หนูชอบครูแบบนี้จังเลยค่ะ"