บท 126

เมื่อนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เห็นอาหารที่ทั้งสีสัน กลิ่นหอม และรสชาติครบเครื่อง เสี่ยวอวี่ก็คว้าชามข้าวขึ้นมาแล้วเริ่มกินอย่างตะกละตะกลาม

ซ่งชิงจือเท้าคางด้วยมือเรียวสวย มองชายหนุ่มที่กินราวกับหมาป่าหิวโซด้วยความสนใจ ดวงตาหรี่เล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง

"กินช้าๆ สิ เดี๋ยวสำลัก"

เมื่อได้ยินเสีย...