บท 3
THAILIT-PRO: การแปลวรรณกรรมจีน-ไทย
"ไอ้คนลามก!"
สงชิงจือจ้องเสี่ยวหยู่ด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ใบหน้างามแดงก่ำ พยายามอดทนอยู่สองวินาที แต่ก็ยังหาคำที่เหมาะสมกว่านี้ไม่ได้เพื่อบรรยายความโกรธแค้นที่เธอกำลังรู้สึกในตอนนี้
ส่วนเสี่ยวหยู่กลับไม่สนใจ ยังคงชื่นชมรูปร่างอันยั่วยวนของสงชิงจือที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ในระหว่างการขับรถด้วยความเร็วสูง เสื้อสูทที่พาดไหล่ของสงชิงจือหายไปแล้ว สายผูกชุดสูทก็หลุดออก ประกอบกับการที่เธอขดขาอย่างรุนแรง ทำให้ชุดสูททั้งชุดยับย่นรั้งอยู่แค่บริเวณหน้าท้องของเธอ
ทรวงอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรงเกือบจะหลุดพ้นจากการพันธนาการ ขาทั้งสองข้างเธอรีบหุบเข้าหากัน แต่ก็ยังดูชวนให้หวั่นไหว
"กรี๊ด!"
เมื่อสายตาของเสี่ยวหยู่ยิ่งจ้องมองอย่างเร่าร้อน สงชิงจือก้มลงมอง ทันใดนั้นก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ สองมือรีบปกป้องหน้าอกตัวเอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวอย่างยิ่ง
"นาย... นายหันไปทางอื่นเดี๋ยวนี้!"
เสี่ยวหยู่ยิ้มมองสาวงามที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย แล้วผิวปากอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะหันหลังให้จริงๆ
หลังจากเสียงเสื้อผ้าเสียดสีกันครู่หนึ่ง สีแดงบนใบหน้าของสงชิงจือยังไม่จางหาย แต่เธอก็พยายามสุดความสามารถให้ตัวเองสงบลง แล้วจึงเริ่มสำรวจสิ่งรอบตัว
"สถานบันเทิงเซิงเกอ? นายพาฉันมาที่นี่ทำไม!"
มองดูแสงสีและความหรูหราฟุ่มเฟือยรอบตัว สงชิงจือพยายามกลับมาเป็นตัวเองที่เย็นชาและเฉียบขาดดังเคย
เสียงที่ค่อนข้างเข้มงวดของเธอตกกระทบหูของเสี่ยวหยู่ แต่ไม่อาจสร้างความรู้สึกใดๆ เขาค่อยๆ พ่นควันบุหรี่ออกมา หรี่ตาลง พูดอย่างเย็นชาและเกียจคร้าน
"อีตัวแพศยา ไม่ควรมาที่แบบนี้หรอกเหรอ?"
"มึงสิแพศยา ทั้งครอบครัวมึงนั่นแหละแพศยา!"
เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหยู่กลับมาเป็นคนน่ารังเกียจและเจ้าชู้ในม่านควันอีกครั้ง ความรู้สึกดีๆ เล็กๆ น้อยๆ ที่สงชิงจือมีต่อเขาก็แตกสลายทันที ภายใต้คำเรียกที่สกปรกนั้น เธอโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงกับด่าคำหยาบออกมาเป็นครั้งแรกในชีวิต
แต่เสี่ยวหยู่กลับยิ้มเยาะ สายตาจับจ้องอยู่ที่ทางเข้าสถานบันเทิงตลอดเวลา
จนกระทั่งชายร่างใหญ่ เอวหนา มีแผลเป็นบนใบหน้าปรากฏตัว
เสี่ยวหยู่เปิดประตูรถ ดับบุหรี่ แล้วยิ้มเดินไปต้อนรับ
"พี่สาม"
"คนไหน?"
"ในรถ แต่ดูเหมือนจะไม่ยอมจ่ายเงิน"
เสี่ยวหยู่รับบุหรี่จากมือของพี่สาม พลางชี้ไปข้างหลังอย่างไม่ใส่ใจ พี่สามมองดูหนึ่งครั้ง ดวงตาเหี้ยมเกรียมเผยความตื่นเต้นอย่างดูหมิ่น
"ไม่เลว เป็นของชั้นเยี่ยมจริงๆ นายวางใจได้ เงินเดี๋ยวมาคิดบัญชีกับฉันทีเดียว คนนี้ฉันจะพาไปก่อน ลูกค้ารออยู่แล้ว"
เสี่ยวหยู่ยิ้มอย่างเฉยชา พยักหน้าเบาๆ จุดบุหรี่แล้วสูดเข้าลึกๆ
แสงสีและความฟุ้งเฟ้อ เขาเห็นภาพแบบนี้มามากเหลือเกิน คนที่ขายร่างกายตัวเองเพื่อเงิน เขาเชื่อว่าทุกคนล้วนมีเหตุผลของตัวเอง แต่เขาก็เชื่อเช่นกันว่า คนที่น่าสงสารย่อมมีจุดที่น่าเกลียดด้วย
"แต่ก็น่าเสียดายอยู่หน่อย"
เสียงถอนหายใจคล้ายคำพร่ำบ่น ลอยขึ้นพร้อมควันบุหรี่ แล้วสลายไปในชั่วพริบตา
"นายจะทำอะไร!"
"ไอ้เวร คิดว่าฉันจะทำอะไร! มาที่นี่ทำไม ตัวเองไม่รู้เหรอ! ลูกค้ารอจนหมดความอดทนแล้ว!"
พี่สามกระชากสงชิงจือลงจากรถแท็กซี่อย่างรุนแรง ไม่สนใจการดิ้นรนต่อสู้ของเธอเลย ต่อหน้าพี่สามที่ร่างกำยำล่ำสัน สงชิงจือไม่มีทางต่อต้านได้เลย
สงชิงจือเพิ่งเข้าใจสถานการณ์ของตัวเองตอนนี้เอง เมื่อนึกถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไป เธอรู้สึกหวาดกลัวและสิ้นหวัง แต่เมื่อถูกพี่สามลากตัวไปอย่างรุนแรง เธอได้แต่ดิ้นรนสุดกำลัง
"โอ๊ย!"
พร้อมกับเสียงร้องโหยหวน พี่สามโยนสงชิงจือลงบนพื้นอย่างแรง เธอเซไปสองก้าวแล้วลุกขึ้นกำลังจะหนี แต่ถูกพี่สามคว้าไหล่ดึงกลับมาอย่างรุนแรง ด้วยความโกรธจัด พี่สามยกมือขึ้น ตบลงบนใบหน้านุ่มนวลของสงชิงจือเต็มแรง!
"ไอ้เวร อีแพศยาเน่า ยังกล้ากัดกูอีก! เป็นแพศยาแล้วยังจะมาทำตัวเป็นคนดี ฮึ!"
พี่สามคว้าสงชิงจือที่ร้องไห้จนพูดไม่ออกขึ้นมา แล้วค่อยๆ หายเข้าไปในประตูใหญ่ของสถานบันเทิง
มีเพียงเสียงร้องอันเศร้าสลดว่า "ช่วยด้วย" ที่ก้องอยู่ในความมืดของราตรี ก่อนจะกลายเป็นเรื่องขบขันของคนเดินผ่านไปมา
