บท 395

คืนนี้...ไร้แสงจันทร์

ม่านราตรีทอดตัวลงมาท่ามกลางความเรียบง่ายและความงดงามของการเล่นน้ำชาแบบโบราณ

เสี่ยวอวี่ที่ปากเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของชา นอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ไม้แดงทรงคุณหนู ขาไขว่ห้าง มือถือจานขนมชาอันประณีต หยิบทีละชิ้นโยนเข้าปากอย่างสบายอารมณ์

เขาเคี้ยวขนมชาที่มีกลิ่นหอมละมุนไปพลางพูดอู้อ...