บท 396

ยวี่เค่อเอ๋อร์เกาะแขนเสี่ยวหยู่ ความนุ่มนวลเย้ายวนของเธอกดทับแขนเขาเป็นจังหวะตามการก้าวเดิน

ในระเบียงทางเดินที่ไร้ผู้คน เสี่ยวหยู่ได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นราวกับฟ้าร้อง

ส่วนนางน้อยแสนเล่ห์คนนั้น ก้าวเดินอย่างสง่างามด้วยฝีเท้ากระชับ ยกคอเชิดหน้าพร้อมรอยยิ้มราวกับหงส์ที่เปี่ยมด้วยความภาคภูมิ...