บท 412

แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา ทอลงบนดวงตาของเสี่ยวอวี่ เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

เขาที่ไม่ได้หลับตาตลอดทั้งคืน ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย แต่กลับไม่มีแววเหนื่อยล้าแม้แต่น้อย

"ฟ้าสางแล้วเหรอ?"

เสี่ยวอวี่ยกมือขึ้นบังแสงที่แยงตา แล้วยิ้มขมขื่น

"ยายซ่งตัวแสบ เธอกล้าไม่กลับบ้านทั้งคืนจริงๆ เหรอ ฝีมือพัฒนาขึ้น...