บท 503

เสี่ยวอวี่ก้าวออกไปพร้อมกับสายตาแห่งความหวังและความเคารพของทุกคน ในใจรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

ตอนแรกฝีเท้ายังค่อนข้างมั่นคง แต่ยิ่งเดินไปข้างหน้าก็ยิ่งเร็วขึ้น สุดท้ายเปลี่ยนเป็นวิ่งเหยาะๆ

"ขอโทษจริงๆ นะพวกพี่น้อง น้องชายอย่างข้าก็แทบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว จำใจต้องหนีไปก่อน คราวหน้าถ้ามีโอกาส ค่อยมาบุก...