บท 557

แสงอาทิตย์ยามบ่ายทอดเฉียงผ่านหน้าต่าง ส่องกระทบถ้วยชามโบราณ เกิดเป็นประกายระยิบระยับวาววับ

ซ่งชิงจือมองสำรับอาหารที่ทั้งสีสัน กลิ่นหอม และรสชาติชวนน่าลิ้มลองบนโต๊ะ มือถือช้อนกระเบื้องอันประณีต คนเบาๆ ในถ้วย สายตาเหม่อลอยเต็มไปด้วยความอ่อนล้า

"ไม่รู้ว่าการตัดสินใจของฉันครั้งนี้ ถูกหรือผิดกันแน่"...