บท 602

เศษหินที่กระเด็นขึ้นมาบาดใบหน้าของเขาเป็นรอยแผลเลือด

หานเสี่ยวหูสะบัดศีรษะอย่างแรง ความหวาดผวาทำให้เหงื่อเย็นผุดขึ้นทั่วร่าง

ความรู้สึกเฉียดตายยังไม่ทันจางหาย ก็โถมทับหัวใจเขาอีกครั้ง

"แม่ง ไอ้เหี้ย!"

เขาสบถในใจ แล้วม้วนตัวเข้าหากันเหมือนอย่างที่เสี่ยวหยูทำ

เมื่อมั่นใจว่าตัวเองซ่อนอยู่หลังที่...