บท 82

ซ่งชิงจือผลักประตูรถออก เดินเข้าไปในคฤหาสน์ แล้วนั่งลงอย่างสง่างามบนเก้าอี้นวมหรู ไม่พูดอะไรสักคำ

แม้แต่ไฟยังไม่ได้เปิด เธอนั่งหลับตาในความมืด ราวกับต้องการจะขังหัวใจที่เต้นระรัวของตนเองไว้ในความเงียบสงัดยามราตรี

แม้ว่าคำพูดอ่อนโยนของเสี่ยวหยู่เมื่อครู่จะทำให้หัวใจเธอสั่นไหวชั่วขณะ แต่ซ่งชิงจือรู้...