บท 39

เธอสะบัดมือปัดแขนฉันออก แล้วกอดหัวร้องไห้ต่อ

ตอนนั้นฉันโกรธจนหน้ามืด อุตส่าห์หวังดีคอยดูแลแท้ๆ แต่เธอกลับมีเรื่องมากมาย ยังกล้าว่าฉันโง่อีก ไปให้พ้นเลย!

ฉันหันหลังให้เธอ ใช้ผ้าห่มคลุมหัว ฉันไม่อยากสนใจเธออีกแล้ว นอนดีกว่า!

แต่หลังจากฉันนอนเงียบไปสักพัก เสียงร้องไห้ของอาฟางค่อยๆ เบาลง

จากนั้นเธอเ...