บท 497

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของผมก็เริ่มกระสับกระส่ายอย่างห้ามไม่อยู่ มองไปที่ครูหวัง ตาผมเริ่มแดงก่ำ มือทั้งสองข้างสั่นระริกจนห้ามไม่ไหว ยื่นออกไปหาเธอ

ขณะที่มองครูหวังที่ยังก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนั้น ในจังหวะที่ผมกำลังจะแตะตัวเธอ ครูหวังก็เงยหน้าขึ้นมาพูดว่า "คุณช่างเจ้าว์ ช่วยรินน้ำให้ฉันอีก...