บท 628

ผมมองดวงตาของคุณหมอไป๋ ผมไม่อาจปฏิเสธตรงๆ ได้ ไม่อย่างนั้นจะทำให้คุณหมอไป๋เสียหน้าเกินไป

ผมจึงได้แต่เอ่ยปากว่า "ผมคงต้องไปดูอาการเธอก่อน จะตัดสินใจได้ก็ต่อเมื่อเห็นสภาพจริงๆ แล้วเท่านั้น"

พอคุณหมอไป๋ได้ยิน เธอก็พยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า "งั้นเราไปกันเลยนะคะ"

ผมถึงกับชะงัก ผมยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่

...