บท 692

หลิวน้อยไม่ได้ลังเลอะไรมาก พยักหน้าแล้วเรียกซื่อฉีให้มาช่วยเก็บของ ข้าวของของหลิวน้อยนั้นเรียบง่ายมาก มีแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชิ้น คนละกระเป๋าก็พอ

ผมเองก็อยากจะช่วยถือของบ้าง แต่ไม่ว่าอย่างไรหลิวน้อยก็ไม่ยอมให้ผมช่วย

เห็นแบบนี้ ผมก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วพาพวกเขาออกจากชุมชนแออัดนี้

ตอนนั้นเอง ผมนึกอะไรขึ้น...