บท 95

เมื่อฉันพูดความในใจออกไปตรงๆ ผ่านสีหน้าที่ดูเซ่อๆ แต่ดื้อรั้น เจ้าวเสี่ยวเยว่อึ้งไปชั่วขณะ แล้วก็ยิ้มออกมา

รอยยิ้มของเธอเบาบาง และงดงาม ราวกับดอกมะลิที่แกว่งไกวเบาๆ ในสายลมยามค่ำคืนใต้แสงจันทร์

กลิ่นหอมตามเธอไป ดอกไม้ก็ตามเธอไป...

หลังจากเดินเล่นกัน เจ้าวเสี่ยวเยว่ก็ไปส่งฉันถึงบ้าน

ฉันชวนเธอขึ้นไป...