บท 5

ตอนนี้ฉันตื่นตัวเต็มที่แล้ว รีบพูดทันทีว่า "ขอโทษค่ะ ที่นี่ไม่มีแล้ว คุณลองไปถามร้านอื่นดูนะคะ"

พูดจบฉันก็ก้มหน้าลงดูโทรศัพท์ต่อ

"อ๋อ ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับเมื่อวานนะคะ แค่แวะมาดูเฉยๆ ฉันต้องไปทำงานแล้ว"

พูดจบเจี๋ยเจี๋ยก็เดินออกไปเลย

ฉันเงยหน้ามองแผ่นหลังของเจี๋ยเจี๋ย ในใจรู้สึกซับซ้อน แต่พอนึกถึงเรื่องที่เธอไปแจ้งร้านฉัน ก็รู้สึกโกรธจนขบฟันกรอด

หลังจากอยู่เฝ้าร้านสักพัก ต้าโถวก็กลับมา พอเปลี่ยนกะเสร็จ ก็พบว่าหวังเจี๋ยตอบข้อความมาหนึ่งข้อ

"เป็นอะไรเหรอ น้องชาย คิดถึงพี่สาวแล้วเหรอ"

พอเห็นข้อความตอบกลับแบบนี้ ฉันรู้สึกว่ามันค่อนข้างยั่วยวน พอดีในใจกำลังไม่สบายใจอยู่ ก็เลยคิดว่าจะหาเธอไปเล่นด้วย จึงพิมพ์ไปว่า "ใช่ครับ ไม่ได้เจอกันแค่วันเดียว ก็คิดถึงจริงๆ นะครับ"

"อย่างนั้นเหรอ แต่วันนี้พี่มีธุระ คงไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนน้องชายนะ น้องชายไปหาที่เที่ยวเองก่อนนะ รอพี่มีเวลาแล้วจะพาไปเที่ยว"

เห็นข้อความตอบกลับ ถึงจะรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ รู้สึกเหมือนเธอกำลังจีบฉันอยู่ การถูกสาวสวยจีบมันเป็นเรื่องที่ทำให้มีความสุขเสมอ

ตอนกลับบ้านตอนกลางคืน ฉันเปิดวิทยุตามความเคยชิน อยากฟังรายการของเธอ แต่หลังจากที่กดเปิดวิทยุแล้ว ฉันก็ลังเลขึ้นมา

เพราะใจลังเล สุดท้ายฉันก็ปิดวิทยุไป

คืนนั้น ฉันไม่ได้ยินเสียงของเจี๋ยเจี๋ย นอนไม่หลับทั้งคืน ขณะที่กำลังเลื่อนดูโมเมนต์ ก็เห็นข้อความหนึ่ง: ดีเจเจี๋ยเจี๋ยจากรายการวิทยุเสียงแห่งความรักในเมืองจะไปปีนเขาพรุ่งนี้ ถ้าได้เจอเธอคงดีแน่เลย!

พอเห็นข้อความในโมเมนต์ของคนนี้ ฉันก็รู้เลยว่าเขาต้องเป็นแฟนรายการของเจี๋ยเจี๋ยแน่ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันอาจจะไปโดยไม่ลังเลเลย แต่ครั้งนี้ หลังจากคิดสักพัก ฉันก็ตัดสินใจไม่ไป

วันรุ่งขึ้นตอนไปทำงาน ฉันไม่มีสมาธิเลย ในใจคิดแต่เรื่องเจี๋ยเจี๋ยไปปีนเขา ไม่รู้ว่าทำไม ฉันก็อยากไปปีนเขาดูเหมือนกัน แต่สุดท้ายฉันก็อดทนไว้

ประมาณหนึ่งทุ่ม หลังจากเปลี่ยนกะตามปกติ ฉันเดินไปตามถนนเหมือนทุกวัน จู่ๆ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาจากฝั่งตรงข้าม เดินกะเผลกๆ พอมองดีๆ ถ้าไม่ใช่เจี๋ยเจี๋ยจะเป็นใครล่ะ

เห็นเธอเดินกะเผลกแบบนั้น ฉันก็เดินเข้าไปหาและพูดว่า "เป็นอะไรไป ได้ยินว่าวันนี้ไปปีนเขามา นี่ข้อเท้าพลิกเหรอ"

"มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย" เจี๋ยเจี๋ยมองฉันด้วยสายตาดูถูก แล้วเดินอ้อมฉันไป

ฉันมองเห็นข้อเท้าของเธอ ทั้งบริเวณนั้นบวมมาก ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอเดินต่อไปได้ยังไง

ฉันเดินตามไปข้างๆ เจี๋ยเจี๋ย และพูดว่า "ให้ฉันช่วยพยุงไหม ดูสภาพเธอสิ ถ้าเดินไปถึงสถานีวิทยุ ขานี่คงพังแน่ๆ"

"มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย ฉันเดินทางของฉันเอง ไม่เกี่ยวกับคุณ!" เจี๋ยเจี๋ยมองฉันด้วยสายตาดูถูกอีกครั้ง แล้วเดินต่อไป

ฉันหัวเราะเบาๆ และพูดว่า "เธอดื้อจังนะ แต่ถ้าเธอเดินแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ฉันว่าก่อนจะได้ออกอากาศ เธอคงถูกส่งไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ!"

"นั่นก็ไม่เกี่ยวกับคุณ!" น้ำเสียงของเจี๋ยเจี๋ยยังคงหนักแน่นมาก

ได้ยินแบบนั้น ฉันก็ถอนหายใจยาวๆ และพูดว่า "โอเค งั้นเธอก็เดินต่อไปเถอะ"

พูดจบ ฉันก็หันหลังเดินไปอีกทาง แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ฉันก็หยุด

หันกลับไปมองเจี๋ยเจี๋ยที่กำลังเดินกะเผลก ฉันก็อดไม่ได้ วิ่งตรงไปหาเธอ แล้วอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขนทันที เหมือนเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวแบบนั้น

เจี๋ยเจี๋ยร้องออกมาดังลั่น พอรู้ว่าเป็นฉันก็ดิ้นทันที

มองเธอที่กำลังดิ้นอยู่ในอ้อมแขน ฉันพูดว่า "ฉันแรงไม่ค่อยดีนะ เมื่อวานก็เพิ่งโดนคนตีมา ถ้าเธอยังดิ้นแบบนี้ ทำเธอตกลงมาฉันไม่รับผิดชอบนะ"

"ตกก็ตกสิ นั่นมันเรื่องของฉัน ปล่อยฉันลงนะ!" เจี๋ยเจี๋ยบึ้งปากใส่ฉัน

"พอถึงสถานีวิทยุก็จะปล่อยเธอลงเอง" ฉันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หลังจากนั้น เจี๋ยเจี๋ยก็พยายามดิ้นตลอด แต่ก็สู้ฉันไม่ได้ จนกระทั่งใกล้จะถึงสถานีวิทยุ เจี๋ยเจี๋ยถึงได้สงบลง

"เอาล่ะ ถึงแล้ว เธอขึ้นไปเองนะ" ฉันวางเธอลง เจี๋ยเจี๋ยจ้องฉันอย่างโกรธๆ กำลังจะเดินไป แต่จู่ๆ ก็มองไปข้างหลังฉันและตกใจ

ฉันหันไปมองข้างหลัง เห็นหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ เขาจ้องฉันและจ้องเจี๋ยเจี๋ย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัดว่า "เจี๋ยเจี๋ย บอกฉันมา ผู้ชายคนนี้เป็นใคร!"

ฉันตกใจมาก และเจี๋ยเจี๋ยเองก็ตกใจไม่น้อย

ผ่านไปสักพัก เจี๋ยเจี๋ยก็ดูเหมือนจะได้สติ และพูดว่า "เขาเป็นใครมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย!"

ทันใดนั้น ฉันก็เห็นเส้นเลือดที่ขมับของชายคนนั้นปูดโปน เขาโกรธจริงๆ