บท 57

เหมือนเด็กคนหนึ่ง ฉันเริ่มร้องไห้ ผู้คนมากมายในห้องรอขึ้นเครื่องบินต่างหันมามอง

แต่ในขณะนั้น ฉันอยู่ในโลกของตัวเองเท่านั้น ในสายตาฉันมีเพียงเกาเสวีย และช่วงเวลาเล็กๆ น้อยๆ ที่เราอยู่ด้วยกัน

นอกเหนือจากนั้น ไม่มีสิ่งอื่นใดอีก

กอดเกาเสวียแน่น ฉันร้องไห้ ขณะที่หางตาของเกาเสวียก็เริ่มมีน้ำตาคลอ

ในที...