บท 157

ลมยามค่ำคืนพัดเย็นยะเยือกขณะที่ผมกับจอร์จก้าวลงจากเครื่องบินเจ็ทและขึ้นรถมุ่งหน้ากลับไปยังแพ็คเฮาส์มูนเครสท์ ดึกพอสมควรแล้ว ผมรู้ว่าเซซิลคงเข้านอนไปแล้ว มีโอกาสที่เกรซก็คงเข้านอนเช่นกัน ผมถอนหายใจ ลูบใบหน้าที่โกนเกลี้ยงเกลาพร้อมกับถอนใจอีกครั้ง

"คิดถึงเคราแล้วเหรอ" จอร์จถาม

"ประมาณนั้นแหละ" ผมถอนห...