บท 185

ความคับข้องใจกัดกินฉัน ฉันจ้องมองเคอร์เซอร์ที่กะพริบอยู่บนหน้าจอ หวังว่ามันจะขยับเสียที ให้ตัวอักษรปรากฏ เติมเต็มหน้ากระดาษ แล้วฉันจะเป็นอิสระ วิทยานิพนธ์ของฉันคืบหน้าช้าเหลือเกินจนรู้สึกเหมือนไม่มีวันทำเสร็จ คำที่ควรจะหลั่งไหลออกมาง่ายๆ กลับไม่แม้แต่จะวนเวียนอยู่ในหัว

ฉันผลักเก้าอี้ถอยหลังพร้อมร้อ...