บท 1
บทที่ 1
“ลู่โย่วถิง ฉันท้องลูกของคุณนะ!”
“ชีวิตของเธอกับลูกมันจะไปเทียบกับชีวิตของชิงชิงได้ยังไง ต่อให้เธอตายบนเตียงผ่าตัดวันนี้ ก็ต้องบริจาคไขกระดูกให้ชิงชิง”
เมื่อได้ยินคำพูดที่โหดร้ายของลู่โย่วถิง เจี่ยนซือก็หลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง
ย้อนกลับไปตอนอายุสิบแปดปี เย่ชิงชิงดูถูกลู่โย่วถิงที่ขาพิการ ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเธอได้ ในวันแต่งงานเธอหนีงานแต่ง ทำให้ลู่โย่วถิงกลายเป็นตัวตลกของทั้งเมือง
เป็นเจี่ยนซือที่ก้าวออกมา เสนอตัวแทนพี่สาวแต่งงานกับลู่โย่วถิงที่กำลังตกต่ำ
สองปีที่ผ่านมา เธออยู่เคียงข้างลู่โย่วถิงเสมอ ทนทุกข์ทรมานและถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยาม กว่าจะรอจนลู่โย่วถิงกลับมายืนหยัดอีกครั้ง ตัวเองก็ท้อง
คิดว่าครอบครัวจะมีความสุขในไม่ช้า แต่เย่ชิงชิงกลับกลับจากต่างประเทศในตอนนี้
ยังไม่ทันที่เจี่ยนซือจะบอกข่าวการตั้งครรภ์ให้ลู่โย่วถิงรู้ ก็ถูกลู่โย่วถิงบังคับขึ้นเตียงผ่าตัด เพื่อบริจาคไขกระดูกให้เย่ชิงชิง
แม้แต่ลูกในท้องก็ไม่สามารถทำให้ลู่โย่วถิงใจอ่อนได้เลย
ความเจ็บปวดรุนแรงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย อุปกรณ์ผ่าตัดเย็นเฉียบเข้าสู่ร่างกาย
น้ำตาสองหยดไหลลงมาตามแก้มของเจี่ยนซือ
เธออยากหนี พยายามปกป้องลูกของตัวเองอย่างสุดกำลังแต่ทำได้แค่ร้องไห้
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ความเจ็บปวดรุนแรงก็สิ้นสุดลง ลู่โย่วถิงมองไขกระดูกที่ถูกดูดออกมาด้วยความดีใจ “เร็วๆ เอาไขกระดูกไปให้ชิงชิง ชิงชิงรอไม่ได้”
เจี่ยนซือรีบดึงหมอที่ทำการผ่าตัดให้ตัวเอง “เดี๋ยวค่ะคุณหมอ ฉันเหมือนจะมีเลือดออก ช่วยดูหน่อยได้ไหม...”
ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกลู่โย่วถิงขัดอย่างหยาบคาย “ดูอะไร ชิงชิงรอไม่ไหวแล้ว เธอรู้เรื่องหน่อยได้ไหม?”
แม้จะผิดหวังในตัวลู่โย่วถิงมานาน แต่เมื่อได้ยินคำพูดที่ไร้ความปรานีเช่นนี้ เจี่ยนซือก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล “ชีวิตของเย่ชิงชิงเป็นชีวิต แล้วชีวิตของลูกฉันไม่ใช่ชีวิตเหรอ?”
ลู่โย่วถิงหันหน้าหนี เสียงเย็นชา “ถ้าจะโทษ ก็โทษที่เด็กสองคนนี้มาไม่ถูกเวลาแล้วกัน”
พูดจบ เขาก็พาเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ออกจากห้องผ่าตัดที่กว้างใหญ่นี้ไป เหลือเพียงเจี่ยนซือคนเดียว
แสงไฟที่เจิดจ้าส่องลงมาบนใบหน้าของเจี่ยนซือ ใบหน้าซีดเซียว เลือดสดๆ ไหลออกมาจากร่างกายย้อมเตียงผ่าตัดจนแดงครึ่งหนึ่ง ก่อนจะสลบไป ความคิดสุดท้ายของเจี่ยนซือคือ ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่อยากพบลู่โย่วถิงอีกเลย
ห้าปีต่อมา
สนามบินนานาชาติเจียงเฉิง
เจี่ยนซือเดินออกมาพร้อมกับลูกน้อยสองคนที่น่ารัก
เพิ่งเดินมาถึงประตู ลู่โย่วถิงก็เดินมาอย่างสง่างามท่ามกลางฝูงชนที่รายล้อม
มีคนจำได้ว่าลู่โย่วถิงเป็นประธานบริษัทลู่ กรุ๊ป ฝูงชนที่สงบเงียบก็พลันคึกคักขึ้นมา หลายคนพยายามเข้ามาทักทายลู่โย่วถิง
แต่ลู่โย่วถิงดูไม่พอใจ สายตาสอดส่องไปทั่วสนามบินเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
เจี่ยนซือที่เห็นทุกอย่างก็หายใจไม่ออก ไม่คิดว่าจะเจอลู่โย่วถิงที่นี่
เมื่อนึกถึงความสิ้นหวังบนเตียงผ่าตัดและความโหดร้ายของลู่โย่วถิง เจี่ยนซือก็เกลียดจนกัดฟัน
เจี่ยนซือที่จมอยู่ในความคิดของตัวเองไม่ได้สังเกตว่าลูกทั้งสองคนในอ้อมแขนก็ตื่นตระหนกเช่นกัน
สิบนาทีก่อน เจี่ยนซือที่ต้องการไปห้องน้ำเลฝากพี่น้องสองคนไว้ในห้องพัก
พี่ชายเจี่ยนซือเฉินหยิบโน้ตบุ๊กที่พกติดตัวออกมา นิ้วกดเบาๆ ไวรัสชนิดใหม่ที่มีอานุภาพทำลายล้างสูงก็ถูกส่งไปยังเครือข่ายภายในของลู่ กรุ๊ป
เพียงแค่สองนาที บริษัทลู่ กรุ๊ป ที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อยก็กลายเป็นความโกลาหล
ลู่โย่วถิงเรียกประชุมฉุกเฉิน แต่ก็ไม่สามารถหยุดการทำลายของไฟร์วอลล์ของบริษัทได้ เอกสารลับมากมายกลายเป็นรหัสที่อ่านไม่ออก ที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือ ก่อนที่แฮกเกอร์จะจากไป คอมพิวเตอร์ของพนักงานทุกคนในบริษัทลู่ กรุ๊ป ปรากฏภาพเคลื่อนไหว
หมูอ้วนตัวหนึ่งที่ถูกตัดต่อหน้าเป็นลู่โย่วถิง กำลังคุกเข่าต่อหน้าคนในชุดดำ เรียกพ่อเสียงดัง
เมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำไป เจี่ยนซือเฉินและเจี่ยนเยว่ก็รู้สึกผิด จะเป็นไปได้ไหมว่าพ่อที่ไม่ได้เรื่องตามมาหาแล้ว?
เจี่ยนเยว่กลัวจนปิดปาก “แย่แล้วๆ พ่อไล่ตามมาแล้ว ทำไงดีพี่?”
หลังจากความตื่นตระหนกครั้งแรก เจี่ยนซือเฉินก็สงบลง “สมแล้วที่เป็นลู่ กรุ๊ป ผมเพิ่งเข้าออนไลน์ได้สามนาทีก็ถูกตามรอยแล้ว ไม่เป็นไรเยว่เยว่ ใส่หน้ากากก่อน”
พูดจบ เขาก็หยิบหมวกแก๊ปและหน้ากากออกมาจากกระเป๋าเดินทาง สวมให้เจี่ยนเยว่ก่อนแล้วดึงเจี่ยนซือ “แม่ๆ รีบใส่หน้ากากและหมวก”
เจี่ยนซือที่จมอยู่ในความคิดของตัวเองสะดุ้งตื่น รีบปลอมตัวให้เรียบร้อย ก้มหน้าพาลูกสองคนเดินผ่านลู่โย่วถิง
แปลกที่ท่ามกลางผู้คนที่เดินไปมา ลู่โย่วถิงที่มีผู้ติดตามรายล้อม เจี่ยนซือที่ปกปิดตัวเองอย่างมิดชิด แต่เมื่อเดินผ่านกัน ลู่โย่วถิงกลับหันไปมองเธอโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเห็นผู้หญิงรูปร่างเพรียวบางพาลูกน้อยสองคนค่อยๆ หายไปในฝูงชน ลู่โย่วถิงรู้สึกแน่นที่ลำคอ อยากจะตามไปกอดผู้หญิงคนนั้นให้แน่น
ยังไม่ทันได้ขยับ ผู้ช่วยลู่หยาก็เข้ามาขวางก่อน “บอส สัญญาณหายไปแล้ว”
ลู่โย่วถิงหยุดก้าวเดิน ความโกรธในดวงตา “เมื่อกี้บอกว่าสัญญาณอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”
ลู่หยาเห็นว่าเป็นสัญญาณเตือนว่าลู่โย่วถิงกำลังโกรธ เขาก้มหน้าด้วยความตกใจ เหงื่อเย็นไหลลงมาตามขมับ “ขอโทษครับบอส สองนาทีก่อนยังตามรอยเขาได้อยู่ แต่เมื่อกี้…สัญญาณหายไปแล้ว…”
คำพูดสุดท้ายลู่หยาพูดเบามาก
ใบหน้าของลู่โย่วถิงเย็นชา “แล้วที่สัญญาณหายไปล่ะ?”
ลู่หยาก็อยากให้มีรูบนพื้นให้เขามุดเข้าไป “ขอโทษครับบอส เขาระมัดระวังมาก เราพยายามทุกวิถีทางแต่ก็ไม่สามารถหาตำแหน่งสุดท้ายของเขาได้”
ใบหน้าของลู่โย่วถิงไม่สามารถบรรยายได้ด้วยคำว่าย่ำแย่ เขามองไปรอบๆ ด้วยสายตาคมกริบ สนามบินมีคนเดินไปมา มือของเกือบทุกคนถือโทรศัพท์มือถือและโน้ตบุ๊ก ไม่สามารถบอกได้ว่าใครคือผู้ต้องสงสัย
ในตอนนั้น เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ลู่โย่วถิงดังขึ้น เขารับสายด้วยความไม่พอใจ เสียงของผู้จัดการทั่วไปที่สั่นเทามาจากปลายสาย “บอส เมื่อห้านาทีก่อน มีไวรัสใหม่เข้ามาในระบบของบริษัท ทำลายไฟร์วอลล์ที่เราสร้างขึ้นใหม่ แม้ว่าเราจะพยายามเต็มที่ แต่ความเสียหายของบริษัทก็เกือบ…สองพันล้าน…”
ลู่โย่วถิงบีบโทรศัพท์จนมือซีด เขาหัวเราะเย็น “งั้นผมต้องขอบคุณพวกเธอที่ช่วยผมเต็มที่ ทำให้ฉันเสียหายแค่สองพันล้าน”
ผู้จัดการทั่วไปที่ปลายสายรู้ว่าตัวเองพูดผิด ยังไม่ทันได้แก้ตัว ลู่โย่วถิงก็สั่งให้ไล่ออกอย่างเย็นชา “ไปหาฝ่ายบุคคลเอง ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอในบริษัทพรุ่งนี้”
ฝูงชนที่เฝ้าดูเหตุการณ์ต่างไม่กล้าหายใจแรง กลัวว่าจะเป็นคนต่อไปที่ถูกไล่ออก แต่ก็มีคนไม่รู้จักเวลา โทรศัพท์ของลู่หยาดังขึ้นในตอนนี้
ลู่หยารับสายด้วยความรีบร้อน เมื่อได้ยินเนื้อหาในสาย สีหน้าก็เปลี่ยนไป
“แย่แล้วครับบอส! พยาบาลโทรมาบอกว่า นายน้อยหายไปอีกแล้ว!”
ทันใดนั้น ความเย็นที่สามารถแช่แข็งคนได้ก็แผ่กระจายไปทั่วทุกคนที่อยู่ในที่นั้น
เสียงของลู่โย่วถิงเย็นชา สายตาเย็นยะเยือกเหมือนจะฆ่าคน “พวกไร้ประโยชน์ ยังยืนอยู่ทำไม? รีบไปหา! วันนี้พยาบาลทุกคนในโรงพยาบาลต้องถูกไล่ออก!”
“ครับ!” ลู่หยาไม่กล้าละเลย รีบนำบอดี้การ์ดออกไป
ก่อนจะไป ลู่โย่วถิงหันไปมองทิศทางที่เจี่ยนซือเดินจากไป ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ
ผู้หญิงที่แต่งตัวมิดชิดเมื่อกี้ ทำไมให้ความรู้สึกเหมือนเจี่ยนซือ?
หรือว่า เจี่ยนซือกลับมาแล้ว?
ฮึ ห้าปีก่อน เจี่ยนซือทิ้งลูกชายที่ป่วยหนัก เอาเงินจำนวนมากหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ตอนนี้ยังกล้ากลับมาอีก?
แล้วเด็กที่อยู่กับเธอ เป็นลูกของใคร?
