บท 100

สายตาประสานกัน ทั้งสองคนชะงักไปชั่วอึดใจ

“ไอ้…” เจี่ยนซือเฉินกำลังจะเผลอเรียกออกไป แต่พอหลุดออกมาแค่คำเดียวก็นึกขึ้นได้ พรวดพราดลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”

มองเจี่ยนซือเฉินที่ดวงตาเหมือนกับเสี่ยวไป๋ทุกประการ ลู่โย่วถิงรู้สึกสมองว่างเปล่า ถามออกมาโดยไม่รู้ตัว “ทำไมคุณถึงหน้...