บท 1132

ไม้ขนไก่ฟาดลงบนตัวหลิงเว่ยอย่างไร้ความปรานี ทิ้งรอยเลือดไว้บนนั้น

หลิงเว่ยกลัวจนขดตัวเป็นก้อน ไม่กล้าหลบ กัดริมฝีปากแน่น หลับตา ปล่อยให้ไม้ขนไก่ฟาดลงบนตัวเอง

"หนูกลัวแล้ว แม่ หนูไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องเถอะ อย่าตีหนูเลย หนูเจ็บมาก แม่"

หลิงเว่ยร้องไห้ขอความเมตตา

หวังเพียงว่าการทำร้ายร่างกายนี้จะหยุดลงโ...